LE  PAON ,  LA  PAONNE  ET  LA  NOCE

PIERRE  CORAN       

Il est des noces sans carrosse

Qui gardent leur attrait d’antan.

En l’absence des paysans

Partis tôt moissonner leurs champs,

Un paon épousa une paonne.

Devant toute la basse-cour,

Un dindon gloussa un discours

Mais le micro tomba en panne.

Et dès lors, qu’à cela ne tienne,

On demanda à une chienne

D’asperger le couple de riz,

Ce que de bon cœur, elle fit.

Les invités s’en régalèrent.

Une dinde dit un poème,

Un poème d’Apollinaire

Beaucoup trop long, toujours le même,

Si l’on en croit le caneton

Le plus cancanier du domaine.

Après avoir cassé la graine,

Dégusté la tourte au melon,

But l’eau claire de la fontaine,

Et remercié comme il se doit,

Chacun s’en retourna chez soi.

Les époux choisirent la grange

Afin que nul ne les dérange.

Et le domaine cher aux paons

Reprit son train-train comme avant.

Голуб, галубка ды вяселле

Вяселле без карэты –

Былога запаветы.

Падчас, калі сяляне раніцою жыта жалі,

Глубка з галубом

Жаніцца пажадалі.

Сярод усяго птушынага двара

Чуваць было прамову індыка.

Ды мікрафон зваліўся ў кошык

(не скончыў віншаванне трошкі)

Тады, як па традыцыі і мае быць –

Нам трэба зернем пару акрыпіць,

Што і зрабіў сваяк-сабака

Ды ад пачуццяў ледзь не плакаў.

Пакуль запрошаных галубка частавала,

Прад намі жонка індыка з паэмай заступала.

Паэма то была Апалінэра,

“Такая доўгая, што іншую падобную

Не знойдзеш у свеце цэлым”, -

І гэтым плеткам качаня маленькага

мы верым.

Паласаваліся насеннем

І закусілі пірагом,

Сказалі ўсім “да пабачэння” –

Так госці ўсе пайшлі дамоў.

А галубкі знайшлі гумно падалей,

Каб іх ніхто не турбаваў,

І зноў у спакоі царства птаства,

Нібы ніхто не святкаваў.

THEÂTRES PIERRE CORAN      

Hanté, peuplé de voix,

De musique et d’images,

Opérette, opéra,

L’ancien survit sans âge

Entre place et beffroi.

Il conjugue, en partage,

L’aujourd’hui, l’autrefois.

Le nouveau, autre lieu,

Relève des enjeux,

Erige des tremplins.

En allumant des feux,

Il se forge un demain.

Тэатр

Мінулага часу спевы

Чуваць мармуровым стаўпам

Тут вобразаў цёмныя цені

Хаваюцца па кутах.

Тут вечнасць камедыю грае,

Пад маскай схаваўшы твар.

Яднанне “учора” і “сёння” –

Тэатра вялікі дар.

У чыстым летапісу запіс –

Партытуры новых дзён,

І нехта стварае “заўтра”

І думкі гараць агнём.

Limaçon rit Isabelle Fable

Un petit limaçon

Se moquait à foison

De son voisin bel escargot

Qui ne sortait jamais de sa maison

Enroulée sur son dos

Mais il rit beaucoup moins

Quand un beau jour il se trouva

Nez à nez avec un hérisson

Qui le goba tout rond

Ne nous moquez des gens prudents

Chaque prend le risque qu’il veut

Et se débrouille comme il peut

Смаўжак забаўляецца

Маленькім смаўжаком

Пакрыўджан быў слімак

За тое што апошні

Не пакідае хаты а ні як

Але сустрэўшы вожыка аднойчы

Не вельмі добра

Ганарлівец скончыў

Вож смоўжа хутка праглынуў

І нават вокам не міргнуў

Не трэба здеквацца з таго

Хто дбае пра бяспеку

Больш за ўсё.

LA    MYGALE     ET    LA   FOURMI

Dans le terrier terre et toile

D’une monstrueuse mygale,

Un jour, s’empêtre une fourmi,         

Qui ne retrouve plus son nid,

Fourmi ailée de belle taille

Et d’une fragile beauté

Se débattant, vaille que vaille,

Pour recouvrer la liberté.

« Libérez-moi ! Je vous en prie !                 

Faites preuve de courtoisie.

Moi, la fourmi, vous, la mygale,

Nous ne sommes pas des rivales.

On vous écrase, on m’empoisonne.

Qui nous aime vraiment ? Personne ! »

     L’araignée dont les yeux s’avivent

 Se rapproche de la captive :

     «  Vous avouerai-je, sans façon,

Que je nourris quelque appétit,

Pour un lézard, une souris,  

Un frelon, une libellule

Voire une proie plus minuscule

Que je me sers à l’occasion. »

La fourmi s’inquiète, à raison,

De cet aveu et balbutie :

« Vous me voyez comme je suis :

Maigre à en être ridicule

Et ne pourrais en aucun cas

    Etre au menu de vos repas. 

-       Qui sait ? Qui sait ? » dit la mygale

En s’aiguisant les mandibules.

Un rien apaise une fringale. »

C’est alors qu’une jardinière

Pour le moins inhospitalière,

Armée comme un gladiateur

Le terrier tape avec vigueur.

      Mais, maladroite,

      Elle dérape et rate

Notre fourmi qui met les voiles

       A dos de mygale.

    Péril commun :

                           Deux ne font qu’un.

Павук і Мурашка

У пячору цёмную, глухую,

Дзе ўсё ў кудзелі Павука,

Мурашка трапіў выпадкова –

Ён збіўся з шляху да гнязда.

Мурашка з крылкамі, прыгожы

Змагаўся, колькі моцы меў

Ды зразумеў, што больш не можа –

Жалобны загучаў напеў.

“Я вас прашу, дапамажыце!

І зла мне вы не нарабіце!

Я вам не вораг, я вам брат,

І ў розных мы жывем кутах!

Вас з хаты гоняць, мне – атрута,

Абодвум нам адна пакута!№”

Павук падкраўся да ахвяры,

Ухмылка не зыходзіць з твару:

“На вызваленне ты забудзься,

Як піць даць праглыну цябе

Стракозку, яшчарку нядаўна я з’еў,

І зараз час патрэбен мне.”

Мурашка наш затурбаваўся,

Павук не ў стане жартаваць.

“Няўжа вы з’есць мяне хаціце?

Ну нават смешна ўяўляць.

Я шчуплы зусім, ну вы паглядзіце!

Мне нават няёмка меню дапаўняць”.

“Паглядзім-паглзядзім, - бурчыць пад нос кат

І вострыць сквіцы выдатна, -

У сухмень і кропля прыдатна!”

MON  PERROQUET «Amuserimes” (“Вершы-пацешкі”)

Mon perroquet est pickpocket.

Il ne vole que les lunettes.

Il va les déposer, sans bruit,

Au fond du porte – parapluie.

Le quartier bout, bout de colère.  

Faut-il avouer ou me taire ?

Ce matin, j’ai tout porté

Au bureau des objets trouvés

Après avoir mis trois clochettes

Autour du cou du pickpocket.

Мой папугай

Сапраўдны кішэннік мой папугай,

Крадзе акуляры, куды ні хавай.

Бясшумна і ціха, цёмнай парой

Складзіруе ў скрынцы сваёй патайной.

Суседзі мае ад злосці гараць.

Мне трэба маўчаць, або ўсё рассказаць?

Тады я адразу рашэнне прыняў:

У знаходак бюро акуляры аддаў.

На злодзея шыю павесіў званок,

Каб больш ён нічога ўкрасці не змог.

LE  COCHON

Cochon sale,

Cochon sale

Ne sent pas bon.

C’est normal,

C’est normal

Pour un cochon.

Mais s’il se roule,

      Se roule

     En boule

Dans le ruisseau,

Cochon sale

     Sort de l’eau

Tout propre et beau.

Парсючок (LE  COCHON)

Мурзаты парсючок

Пахне не надта.

Для мурзатага парсючка

Гэта прыдатна.

Але, калі да ручая

Паімкнецца наша парася,

І выйдзе чыстым

Ён з вады,

Тады парсюк –

Ну хоць куды!

R Ê V E    D’  E C O L E

La maîtresse d’école

Adore les oiseaux.

Elle en parle si bien

Que la classe, avec elle,

S’envole, vole haut,

S’envole, vole loin.

Mais chacun plie ses ailes

Et redescend sur terre

Dès que la sonnerie

Nous rouvre les paupières.

Школьныя мары (R Ê V E    D’  E C O L E)

Настаўніца наша

Як птушка шчабеча.

Мы ў неба, да слоў яе

Ўзняцца хацім.

У бясконцую далеч,

Высокія горы,

Мы разам з ёю ляцім.

Ды час на зямлю

Апускацца прыходзіць.

Калі ў цішыні

Званок прагучаў.

І кожны з нас сумна

І вельмі шаноўна

Крылы свае

Ў парту схаваў.

POUR  LA  FÊTE  DES  MAMANS

Maman, Maman,

Il pleut des roses.

C’est le printemps

Qui les dépose.

Moi, je choisis

Celle qui tremble

Car aujourd’hui,

Tu lui ressembles.

Tu es, Maman,

Comme une fleur

Dont on entend

Battre le cœur.

Да свята матулі (POUR  LA  FÊTE  DES  MAMANS)

Дождж акрыпіць

Ружаў бутоны.

У маміна свята,

У дзень вясновы.

Самы прыгожы

Я абіру.

Сёння матулі

Яго падару.

Матуля мая

Да кветкі падобна.

Пялёсткі хаваюць

Стук сэрца бутона.

POUR  LA  FÊTE  DES  PAPAS

Ton cadeau est petit

Et la boîte trop grande

Pour que tu te demandes

Ce que je t’ai choisi.

Ce que je peux te dire,

T’avouer maintenant,

C’est que ma tirelire

Est moins lourde qu’avant.

Ton cadeau n’est pas grand

Mais mon cœur est dedans.

Il bat de joie, à l’instant même,

Rien que pour toi, Papa que j’aime.

Да свята татулі (POUR  LA  FÊTE  DES  PAPAS)

Для падарунка маленькага

Вялікую скрынку абраў.

Каб тое, што ў ёй схавана,

Тата не разгадаў.

Адзінае толькі

Магу рассказаць:

Скарбонка мая схуднела

Кілаграмаў на пяць.

Падарунак мой невялікі –

Я сэрца тату даю.

І звонкай радасцю б’ецца яно

Таму, што татулю люблю.