Кацярына Ляўшэня

студэнтка 2 курса завочнага аддзялення

Кацярыне і групе яе аднакурснікаў было прапанавала напісаць кароткае эсэ. Працу Кацярыны, як адну з найбольш паспяховых, мы публікуем у альманаху.

Аўтарская арфаграфія і пунктуацыя захаваныя.

Самая страшная гісторыя, якую я чула 

Гэту гісторыю я не ўчула, а скажу болей: я стала сведкам гэтага здарэння. Чаму яна так мяне закранула? Зараз распавяду ўсё па-парадку.
Я адчыніла масіўныя дзверы пошты. Адразу адчулася цяпло памяшкання. Да закрыцця застаецца гадзіна. Але людзей даволі багата. Чэргі ідуць вельмі марудна. Я накіроўваюся туды,  дзе стаіць пажылы чалавек адзін ды без чаргі. Адразу ў галаве пракруцілася: “Ён хутка! Яму много не патрэбна часу”. 
Мужчына быў узросту каля 60 - 65 гадоў. Валасы сядыя, вочы светла – блакітныя. Глыбокія маршчына на твары. Адзенне не багатае.
Але больш усяго мяне зацікавіў яго ўсхваляваны выгляд. Адчулася, што яму ўжо надакучыла тут стаяць, глядзець у вакенца на паштальёнку, ды нечага доўга чакаць.  
- У мінулы раз у мяне атрымалася! А зараз што здарылася? – с хваляваннем у голасе гаварыў ён.
- На жаль, я не ведаю, ці можна цукар ды лімоны перасылаць туды… мне трэба праверыць… - адказала яму жанчына, якая таксама, мабыць, за працоўны дзень стамілася. На яе твары чыталася абыякаваць да ўсяго, што адбывалася вакол яе. 
- У мяне мала часу вольнага! Паспяшайцеся, калі ласка! Я і так тут поўгадзіны стаю. – Пасля гэтых слоў стала зразумелым, чаму за пажылым чалавекам чаргі не было, відаць, што ён тут надоўга. Магчыма, і мне было б лепей стаць у нейкую другую чэргу, каб хутчэй зрабіць свае справы. Але мне стала цікава, чаму гэты чалавек так доўга чакае, чаму так хвалюецца. Я засталася на месцы.
- Людка, цукар і лімоны можна адпраўляць туды? – з надзеяй жанчына зірнула на калегу.
- Цукар? Лімоны? Не, не ведаю. – Такім жа абыякавым тонам адказала тая.
- Шкада! Пачакайце, я патэлефаную, спытаю.
- Добра. – Разгубленна адказаў дзядуля.
Жанчына марудна і павольна праглядзела тэлефонную кнігу, потым, нашоўшы патрэбны нумар, набрала пэўныя лічбы. Яна сумна перавялала позірк  з падлогі,  на дзядулю.
- Ну што? Атрымалася? – пацікавіўся той.
- Не паднімаюць трубку… зараз у кнізе яшчэ раз пашукаю…
- Жанчына, я ж у мінулы раз я адпраўляў… што магло здарыцца за некалькі тыдняў... мы ж, напэўна, вайну ні з кім не распачалі… - ужо злуючыся говарыў ён.
- Пачакайце хвіліну… - нярвова адказала яна. – Магчыма, перасылаць і можна, але іх усё роўна яму не ададцуь…
- Ой, добра, аддайце мне сюды гэтыя лімоны ды цукар… хоць тое, передайце… а то чалавек чакае, хай хоць астатняе дайдзе… ну навошта вы па аднаму лімону гэтаму няшчаснаму  адаяце? Давайце ўжо цэлым пакетам... а то па аднаму? Не разумею… адпраўляў жа! Сын раззлуецца… пакрыўдзіцца… адпраўляў жа!
-  Мне шкада… але напэўна нельга. Гэта ж не простая пасылка. Там у турме свае правілы. – Жанчына ўжо смягчылася ў голасе, абыякавасць знікла з яе твару.
- Адпраўляў жа… - з крыўдай барматаў дзядуля сабе пад нос.
Як у разгаданную крыжаванку скалаліся іх словы ў маёй галвае. Крыўдна стала за старога чалавека, які адпраўляе часта свайму сыну – небараку пасылкі ў турму. На жаль, я не ведаю, чаму так склалася, што здарылася. Але на сэрцы стала балюча, гледзячы на тое, як дзядуля з сумным тварам выходзіў з будынку пошты. Ды яшчэ гэты дождж недарэчны!
Пра што ён думаў, выходзячы збудынку? Можа, её раззлаваўся на супрацоўніцу пошты? Магчыма, злаваўся на сябе, што так і не адправіў нейкі няшчасны цукар ды лімоны ў турму да  сына? Напэўна, яшчэ злаваўся на дрэннае надвор’е? Альбо злаваўся на свой лёс? Магчыма. Але гэтага, я так і не даведаюся.