Ганна Чумакова

 "Сёння ўсё мусіць быць добра!..”

У рубрыцы "Нашы выданні” вы маглі пазнаёміцца з кароткай прэзентацыяй зборніка Ганны Чумаковай. Тут жа мы прапаноўвае вам звярнуцца да найноўшага плёну працы паэта.

Лёгкія, дужа шчырыя, з ноткамі гумару, з ноткамі тугі, з ноткамі сонечнага мандарынавага смаку. Вершы, якія, сапраўды, варта чытаць, перачытваць і памятаць.

Таму што, як упэўнівае нас Ганна, ўсё мусіць быць добра.

Вершы ад Ганны

***

Ён мне далёкі,

Ты – яшчэ далей.

І пацалунак не баліць мне здрадай,

Ты браў чужое

Бы знарок, але,

Як пазычаюць, а не так, як крадуць…

***

А мне сказалі па радыё,

Што ўсе мусяць быць добрымі,

І я ад самага рання

Пасміхалася як ненармальная.

А людзі неяк не радасна

Моўчкі спяшалі па гораду,

Наступаючы, бы спецыяльна,

На ногі мне ў трамваі.

Яны ж напэўна не чулі,

Таму ніякіх прытэнзіяў

І пакрыўджанасцяў ніякіх

Я да людзей не маю…

І толькі адна бабуля,

Якой я торбу паднесла,

Ціха сказала: "Дзякуй!”

І мандарынкай пачаставала.

Мандарын  узыходзіць над горадам –

Сёння ўсе мусяць быць добрымі…

Сёння ўсё мусіць быць добра!..

Санет  №3

У большасці кінастужак

Жанчына сыходзіць увечары

Часцей за ўсё да іншага

І ў дождж абавязкова…

Крупным плакам: постаць напружаная…

У торбу кідае рэчы,

Фатаздымкі няшчадна нішчыць

І на люстры крэмзае "LOVE”.

Азіраецца па кватэры,

Застывае ў прыгожай позе,

Каля ўваходнай дзверы

Кідае апошні позірк…

Я ў гэта, на жаль, не веру,

Таму, што сама сыходзіла…

Санет№4 "Багема”

У сапраўднай багемнай паэткі

У слоіку - ссохлыя кветкі,

Ля люстра – памады і пудры,

А ў шафе – штучнае футра…

Бяз рамак пажоўклыя фоткі,

Адвечна сонная котка…

Стан стомлена-дэпрэсіўны

Лякуецца шклянкай "Марціні”…

Стос вершаў недрукаваных,

Спіс каханых недакаханых…

У вачах – пагарда з адчаем,

А ў кватэры бардак звычайны…

Праблемы – адвечная тэма…

Што ўзяць?..

Адным словам – "багема”…

***

Радзіма-зязюля, дзеці твае

Павырасталі ў гнёздах чужацкіх…

І віна, і хлеба – усяго стае,

Толькі позіркі ўсё адно вар’яцкія,

Толькі вочы ўсё адно з блакітам

І кроў з воцатам усё адно,

A сэрцы крыж-на-крыж прашытыя

Чырвонаю ніткаю ільняной.

Хто ваўчанём вырас, а хто – ягняці,

Хто – ясным сокалам, хто – барАнам…

Іх кармілі-расцілі іншыя маці,

Ім ніколі не будуць балець твае раны.

На жабрачку шэрую глядзячы з жалем,

Медны ці срэбны грош

                              у кош кІдаюць…

І з’язджаюць…

……………………………

Радзіма-зязюля ізноў цяжарная

Ужо не вядома якім

па ліку

пакаленнем вырадкаў

з вачамі блакітнымі… 

                                           30.03

****

Дарога да дому – чатыры гадіны,

А там ля парога чакае адзіная,

Што пільна так сочыць,

            Бы совесць, за намі.

Глядзець ёй у вочы складаней з гадамі…

Бо ў восені маёй –

            вочы, поўныя тугой

              і жалем…

Бо ў восені маёй залівае лістабой

Дажджамі…

Да родных змаршчынкаў і цёплых каленяў

Лічу я прыпынкі,

                Дажджынкі,

                         Імгненні…

Там пахі і гукі

                   былой весялосці,

І мілыя рукі

                  лунаюць ў валоссі…

Там ў восені маёй –

            вочы, поўныя тугой

              і жалем…

Там ў восені маёй залівае лістабой

Дажджамі…

Да дому дарога –

                 чатыры гадіны,

А там ля парога чакае Радзіма…

****

Я ў сталіцы таксама рамантык, але

Тут рамантыкаў гэткіх даволі…

Раскіданыя вершы ляжаць на стале

Горкай горкаю з’едзенай солі…

Мне б прагматыкам быць і грошы капіць

На машыны, Канары, кватэры.

Толькі болей ад солі той хочацца піць

І ў дабро чалавечае верыць!..

Пасміхаецца сябра: "Пара пасталець!”,

Толькі цяжка ўздыхае матуля…

У сталіцы рамантыкаў сотні, але…

Сярод іх затрымаюсь пакуль я.

****

П’янкі водар вясновы

 душу абудзіў

Успамінамі…

Я прыехала зноў

 на малую радзіму –

Край язмінавы.

Да пакінутай маці

ў закінутай хаце

Бабулінай,

Дзе заўжды мяне помняць

 і будуць чакаці

Любую…

……………………

Цераз будняў сталічных

жыццёвую стому,

Рагачоў мой,

Ахілі мае сненні

бусліным крылом

Бела-чорным…