Dante Alighieri

La Divina Commedia

INFERNO - Canto I

Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
ché la diritta via era smarrita.

Ahi quanto a dir qual era è cosa dura
esta selva selvaggia e aspra e forte
che nel pensier rinova la paura!

Tant'è amara che poco è più morte;
ma per trattar del ben ch'i' vi trovai,
dirò de l'altre cose ch'i' v'ho scorte.

Io non so ben ridir com'i' v'intrai,
tant'era pien di sonno a quel punto
che la verace via abbandonai.

Зямны свой шлях прайшоўшы да паловы,
Я апынуўся ў змрочным лесе:
І страціў ўсё, сышоў з правой дарогі.

Які ён быў, як мяне туды занесла,
У той лес, дрымучы і жахлівы,
І цяпер у галаве ягоны вобраз і парывы.

І горкі ён, што сьмерць – кавалак цукру,
Але, у ім заблукаўшы назаўжды,
Скажу пра ўсё, што бачыў у гэтым гушчары.

Не памятаю, як прыйшоў туды,
Бо быў ім акутаны хлуснёю,
Калі сышоў з дарогі праўдаты.

Ольга Бражникова

«Северная любовь»

Огромные скалы

У подножья – океан…

Иду я усталый,

А на сердце столько ран,

От того, что на свете

Есть пленяющая вновь

Северная любовь,

Заснеженная любовь!

И только холод

в твоих глазах,

И не вернётся

уже назад,

Всё то, что в сердце

своём хранил…

Я так безумно

тебя любил!

Упрямые льдины

Гонимые волной…

А был ли любимым,

Ну хоть когда-нибудь тобой?

И что мне осталось -

Так пленяющая вновь

Северная любовь,

Заснеженная любовь!

Страшэнныя скалы,
Б’ецца ў іх акіян ...
Іду я стамлёны,
А на сэрцы столькі ран - 
Іх прынесла тое зьзяньне, 
Подых тых шальных вятроў -
Паўночнае каханьне,
Засьнежаная любоў!


І толькі холад
тваіх вачэй,
І ня будзе
ўжо далей,
Усё, што ў сэрцы
сваім хаваў ...
Я так моцна
цябе кахаў!

Імклівая хваля
Крыгі нясе…
А ты - ці кахала
Ну хоць калісьці мяне?
І мне застаўся шлях блуканьня
І тое, што чаруе зноў:
Паўночнае каханьне,
Засьнежаная любоў!

Už vím 
Nevím proč a nevím kdy, 
a nejsou to jen mé sny. 
Dnes už vím, že Tě miluji, 
z Tvé přítomnosti se raduji.
Jsi pro mě sluncem denním, 
nikdo jiný takový už není, 
Jsi pro mě středem světa, 
milovat Tě, není žádná vědě.
Tvé láska je ohněm v mém srdci,
co plane ve dne i v noci.

Я ведаю
Я ня ведаю, чаму, я ня ведаю, калі,
і справа не толькі ў маіх марах.
Цяпер я ведаю, што я кахаў цябе заўжды,
так, як ніхто другі цябе не пакахае.
Ты сонейка. І, як зазьзяў прамень сьвяты,
я зразумеў: былым ужо ня стану.
Ты – цэнтар сьвету. Толькі Ты.
Люблю цябе… Люблю цябе! Кахаю…
Твая любоў - агонь у сэрцы,
Што гарыць і днём, і ноччу…

Э.К.

Летні вечар. За акном – бярозы.
У сэрцы – сум і адзінота.
Я табе пішу. І я пішу цьвярозы.
Ты недзе побач. Але цябе й няма. Самота.

Я разумею: хутка надыйдзе
Час балючы, час растаньня.
Я прыйду і ты прыйдзеш
На першае й апошняе спатканьне.
У пятніцу пасьля абеду.

І зьедзеш хутка ты ужо.
Мяне пакінеш ты самотным.
І страшна думаць мне пра то,
Што дзеўчынай-сяброўкаю маёю будзе водка.

Лета будзе доўгім, як ніколі,
Гэта моўчкі прыйдзецца прыняць.
А мне жа застанецца толькі
Доўгае ўсё лета ўспамінаць
Гэтую пятніцу. Пасьля абеду.

Гэта быў вечар, панядзелак,
Мэтро, самы розрух, а тут ... гэць!
Сышліся напрамкі дзьвюх стрэлак,
Гадзіньнік паказаў: сямнаццаць пяцьдзясят шэсць.

Розныя людзі... Мужчыны, жанчыны...
Агульна адно - такі трагічны лёс.
Адзінаццаць анёлаў без усялякай прычыны
Адразу ўзьнесьліся да нябёс.

Не дачакаюцца іх дзеткі, каханкі,
Бацькі, родныя людзі, сябры.
Нібыта ахвяры жалезнай маланкі ...
Беларускі народ ня тое тугі.

Што за жывёла супраць народа паўстала?!
Хто хоча ў нашыя грудзі жах удыхнуць?
Колькі людзей ляжыць у шпіталі?
А памёрлых ужо не вярнуць.

Маліць Госпада мы не усталі,
Хоць і ведаем: нельга нам час павярнуць.
Молім аб здароўі тых, хто нудзіцца ў шпіталі,
Аб супакоі тых, каго ўжо не вярнуць...

Янка Купала

Дзяўчынка, галубка мая

Дзяўчынка, галубка мая! 
Кінь весела вочкам ка мне, 
Табой зачарованы я, 
Любуюся ў яве і ў сне. 

Дзяўчынка, галубка, хадзі 
Ка мне, бо цябе я люблю, 
Сагрэю на белай грудзі, 
Уцехай кахання прысплю. 

Дзяўчынка, галубка, тады 
Забудземся свету, людзей, 
Забудземся гора, бяды, 
Нядолі забудзем сваей. 

Дзяўчынка, галубка, слязой 
Як скропіш павеку сваю, 
Я вытру, пацешу, як свой, 
І песню табе запяю. 

Дзяўчынка, галубка, не дам 
З цябе жарты строіць жыццю: 
Дзяліць буду я папалам 
Нядолю і долю тваю. 

Дзяўчынка, галубка, мой друг, 
Саўём мы ціхое гняздко, 
Дзе створым душу адну з дзвюх, 
І думы, і сэрца адно. 

Дзяўчынка, галубка, мы так 
Па хвалях жыцця паплывём, 
З каханнем за знамя, за знак, 
На зайздрасць цярпенню, ўрагом. 

А толькі, галубка мая, 
Мяне, сірату, пажалей:  
Любі, як цябе люблю я, 
Мілуй і цалуй агнісцей.

Девчонка, голубка моя!
Кинь весело взглядом ко мне,
Тобой очарованный я,
Дивлюсь наяву и во сне. 

Девчонка, голубка, иди
Ко мне, ведь тебя я люблю,
Согрею на белой груди,
Отрадой любови присплю.

Девчонка, голубка, тогда
Забудемся мира, людей,
Забудем о горе, беде,
О недоли забудем своей.

Девчонка, голубка, слезой
Окропишь как щёчку свою,
Я вытру, утешу, как свой,
И песню тебе запою.

Девчонка, голубка, не дам
Над тобою шутки шутить:
Недолю буду я пополам
Свою и твою я делить.

Девчонка, голубка, мой друг,
Совьем мы тихое гнездко,
Где смастерим душу одну с двух,
И мысли, и сердце одно.

Девчонка, голубка, мы так
По волнам жизни поплывём,
С любовью как знамя, как знак,
К берегу счастья придём.

А только, голубка моя,
Меня, сироту, пожалей,
Люби, как люблю тебя я,
Целуй и милуй пламенней.