Аўторак, 19.03.2024, 15:59
Прывітанне, Госць
Ілля Конеў

З кніжных паліц


Dante Alighieri

 

La Divina Commedia

INFERNO - Canto I

Nel mezzo del cammin di nostra vita
mi ritrovai per una selva oscura,
ché la diritta via era smarrita.


Ahi quanto a dir qual era è cosa dura
esta selva selvaggia e aspra e forte
che nel pensier rinova la paura!


Tant'è amara che poco è più morte;
ma per trattar del ben ch'i' vi trovai,
dirò de l'altre cose ch'i' v'ho scorte.


Io non so ben ridir com'i' v'intrai,
tant'era pien di sonno a quel punto
che la verace via abbandonai.

 

 

 

Зямны свой шлях прайшоўшы да паловы,
Я апынуўся ў змрочным лесе:
І страціў
ўсё, сышоў з правой дарогі.

Які ён быў, як мяне туды занесла,
У той лес, дрымучы і жахлівы,
І цяпер у галаве ягоны вобраз і парывы.

І горкі ён, што с
ьмерць – кавалак цукру,
Але, у ім заблукаўшы назаўжды,
Скажу пра ўсё, што бачыў у гэтым гушчары.

Не памятаю, як прыйшоў туды,
Бо быў ім акутаны хлуснёю,
Калі сышоў з дарогі праўдаты.

 

 

 

 

Ольга Бражникова

«Северная любовь»

Огромные скалы

У подножья – океан…

Иду я усталый,

А на сердце столько ран,

От того, что на свете

Есть пленяющая вновь

Северная любовь,

Заснеженная любовь!

 

 

 

И только холод

в твоих глазах,

И не вернётся

уже назад,

Всё то, что в сердце

своём хранил…

Я так безумно

тебя любил!

 

 

 

Упрямые льдины

Гонимые волной…

А был ли любимым,

Ну хоть когда-нибудь тобой?

И что мне осталось -

Так пленяющая вновь

Северная любовь,

Заснеженная любовь!

 

 

 

Страшэнныя скалы,
Б’ецца ў іх акіян ...
Іду я стамлёны,
А на сэрцы столькі ран - 
Іх прынесла тое зьзяньне, 
Подых тых шальных вятроў
-
Паўночнае каханьне,
Засьнежаная любоў!


І толькі холад
тваіх вачэй,
І н
я будзе
ўжо далей,
Усё, што ў сэрцы
сваім хаваў ...
Я так моцна
цябе кахаў!

Імклівая хваля
Крыгі нясе…
А ты
- ці кахала
Ну хоць калісьці мяне?
І мне застаўся шлях блуканьня
І тое, што чаруе зноў:
Паўночнае каханьне,
Засьнежаная любоў!

 

 

 

Už vím 
Nevím proč a nevím kdy, 
a nejsou to jen mé sny. 
Dnes už vím, že Tě miluji, 
z Tvé přítomnosti se raduji.
Jsi pro mě sluncem denním, 
nikdo jiný takový už není, 
Jsi pro mě středem světa, 
milovat Tě, není žádná vědě.
Tvé láska je ohněm v mém srdci,
co plane ve dne i v noci.


Я ведаю
Я ня ведаю, чаму, я н
я ведаю, калі,
і справа не толькі ў маіх марах.
Цяпер я ведаю, што я кахаў цябе заўжды,
так, як ніхто другі цябе не пакахае.
Ты сонейка. І, як заз
ьзяў прамень сьвяты,
я зразумеў
: былым ужо ня стану.
Ты – цэнтар сьвету. Толькі Ты.
Люблю цябе… Люблю цябе! Кахаю…
Твая любоў - агонь у сэрцы,
Што гарыць і днём, і ноччу…

 

Э.К.

Летні вечар. За акном – бярозы.
У сэрцы – сум і адзінота.
Я табе пішу. І я пішу цьвярозы.
Ты недзе побач. Але цябе й няма. Самота.

Я разумею: хутка надыйдзе
Час балючы, час растаньня.
Я прыйду і ты прыйдзеш
На першае й апошняе спатканьне.
У пятніцу пасьля абеду.

І зьедзеш хутка ты ужо.
Мяне пакінеш ты самотным.
І страшна думаць мне пра то,
Што дзеўчынай-сяброўкаю маёю будзе водка.

Лета будзе доўгім, як ніколі,
Гэта моўчкі прыйдзецца прыняць.
А мне жа застанецца толькі
Доўгае ўсё лета ўспамінаць
Гэтую пятніцу. Пасьля абеду.

 

 

 

 

Гэта быў вечар, панядзелак,
Мэтро, самы розрух, а тут ... гэць!
Сышліся напрамкі дз
ьвюх стрэлак,
Гадзін
ьнік паказаў: сямнаццаць пяцьдзясят шэсць.

Розныя людзі... Мужчыны, жанчыны...
Агульна адно - такі трагічны лёс.
Адзінаццаць анёлаў без усялякай прычыны
Адразу ўз
ьнесьліся да нябёс.

Не дачакаюцца іх дзеткі, каханкі,
Бацькі, родныя людзі, сябры.
Нібыта ахвяры жалезнай маланкі ...
Беларускі народ н
я тое тугі.

Што за жывёл
а супраць народа паўстала?!
Хто хоча ў нашыя грудзі
жах удыхнуць?
Колькі людзей ляжыць у шпіталі?
А памёрлых ужо не вярнуць.

Маліць Госпада мы не усталі,
Хоць і ведаем: нельга нам час павярнуць.
Молім аб здароўі тых, хто
нудзіцца ў шпіталі,
Аб
супакоі тых, каго ўжо не вярнуць...

 

Янка Купала

Дзяўчынка, галубка мая

Дзяўчынка, галубка мая! 
Кінь весела вочкам ка мне, 
Табой зачарованы я, 
Любуюся ў яве і ў сне. 

Дзяўчынка, галубка, хадзі 
Ка мне, бо цябе я люблю, 
Сагрэю на белай грудзі, 
Уцехай кахання прысплю. 

Дзяўчынка, галубка, тады 
Забудземся свету, людзей, 
Забудземся гора, бяды, 
Нядолі забудзем сваей. 

Дзяўчынка, галубка, слязой 
Як скропіш павеку сваю, 
Я вытру, пацешу, як свой, 
І песню табе запяю. 

Дзяўчынка, галубка, не дам 
З цябе жарты строіць жыццю: 
Дзяліць буду я папалам 
Нядолю і долю тваю. 

Дзяўчынка, галубка, мой друг, 
Саўём мы ціхое гняздко, 
Дзе створым душу адну з дзвюх, 
І думы, і сэрца адно. 

Дзяўчынка, галубка, мы так 
Па хвалях жыцця паплывём, 
З каханнем за знамя, за знак, 
На зайздрасць цярпенню, ўрагом. 

А толькі, галубка мая, 
Мяне, сірату, пажалей:  
Любі, як цябе люблю я, 
Мілуй і цалуй агнісцей.

 

 

Девчонка, голубка моя!
Кинь весело взглядом ко мне,
Тобой очарованный я,
Дивлюсь наяву и во сне. 

Девчонка, голубка, иди
Ко мне, ведь тебя я люблю,
Согрею на белой груди,
Отрадой любови присплю.

Девчонка, голубка, тогда
Забудемся мира, людей,
Забудем о горе, беде,
О недоли забудем своей.

Девчонка, голубка, слезой
Окропишь как щёчку свою,
Я вытру, утешу, как свой,
И песню тебе запою.

Девчонка, голубка, не дам
Над тобою шутки шутить:
Недолю буду я пополам
Свою и твою я делить.

Девчонка, голубка, мой друг,
Совьем мы тихое гнездко,
Где смастерим душу одну с двух,
И мысли, и сердце одно.

Девчонка, голубка, мы так
По волнам жизни поплывём,
С любовью как знамя, как знак,
К берегу счастья придём.

А только, голубка моя,
Меня, сироту, пожалей,
Люби, как люблю тебя я,
Целуй и милуй пламенней.