Нарадзіўся 20 красавіка 1966 г. у вёсцы Чудзін Ганцавіцкага раёна Брэсцкай вобласці -- там жа, скуль родам і вядомы беларускі паэт і перакладчык Алесь Каско. У 1983 г. з залатым медалём скончыў Мінскую сярэднюю школу №54 і тады ж паступіў на гістарычны факультэт БДУ. Амаль адразу пасля сканчэння ўніверсітэта ў 1988 г. пачаў сваю навуковую дзейнасць – спачатку працаваў малодшым навуковым супрацоўнікам у навукова-даследчай лабараторыі гісторыі Беларусі БДУ, затым, на працягу 1992—2004 гг., быў старшым і вядучым навуковым супрацоўнікам Нацыянальнага навукова-асветніцкага цэнтра імя Ф.Скарыны, а з 2005 г. па сённяшні дзень працую на пасадзе вядучага навуковага супрацоўніка аддзела тэорыі і гісторыі беларускай культуры БДПУ імя М.Танка.
Апублікаваў 5 аўтарскіх кніг (сярод якіх мастацкія, навукова-папулярныя і энцыклапедычныя выданні), каля дзесятка кніг у суаўтарстве, а таксама звыш 220 навуковых, навукова-папулярных і літаратурна-крытычных работ, якія выйшлі ў свет у Беларусі і замежных краінах (Польшча, Расія, Украіна, ЗША, Кыргызстан). Вершы пачаў пісаць яшчэ ў школьныя гады – праўда, спачатку па-руску. Першыя беларускамоўныя вершы (гэтаксама як і першыя навуковыя і навукова-папулярныя артыкулы) напісаў яшчэ ў далёкім 1990 г. Упершыню мае вершы былі надрукаваны ў газеце «Літаратура і мастацтва» ў кастрычніку 1991 г. Выдаў дзве кнігі паэзіі: “Душы маёй няскончаны палёт” (2011) і “Покліч самотнага неба” (2013), у якія ўвайшлі шматлікія вершы, паэтычныя афарызмы і паэма “Галасы”. Падборкі маіх вершаў друкаваліся ў калектыўным паэтычным зборніку “Пролог” длиною в десять лет…”, у часопісах “Дзеяслоў”, “Верасень”, “Нёман” (у перакладзе на рускую мову), газетах “Літаратура і мастацтва”, “Новы час” (дадатак “Літаратурная Беларусь”), “Вместе”.
Здаўна цікаўлюся тэорыяй і практыкай вершаскладання – найперш рознымі паэтычнымі формамі і жанрамі. Шмат гадоў займаюся эксперыментамі ў галіне паэтычнай тэхнікі, шукаю новыя сродкі мастацкай выразнасці. Больш-менш удалыя спробы напісання вершаў у розных відах і жанрах (каля сотні), здаўна вядомых у еўрапейскай і ўсходняй (пераважна персідскай) паэзіі, знайшлі адлюстраванне ў абедзвюх маіх паэтычных кнігах. У сваёй творчай практыцы выкарыстоўваю як шырока распаўсюджаныя (традыцыйны верш, верлібр, белы і паўбелы верш, санет, трыялет, газель і інш.), так і малавядомыя, надзвычай рэдкія разнавіднасці верша (глоса, канцона, мураба, мусаба, мухамас, пантум, шаіры і інш.), а таксама спрабую ствараць свае аўтарскія паэтычныя формы, якія займаюць, дарэчы, асобны раздзел у кнізе “Покліч самотнага неба”. Увогуле, у творчасці імкнуся заўжды прытрымлівацца свайго адмысловага паэтычнага крэда – “болей нетрывіяльнасці і разнастайнасці, меней ненатуральнасці і прадказальнасці”.
Мне здаецца, што сапраўдны Паэт – гэта адважны лавец жэмчугу, які нястомна сягае ў акіянскую бездань і выцягвае адтуль бліскучыя перліны паэзіі. Яму – гэтаму адважнаму лаўцу – кожны раз патрэбная максімальная канцэнтрацыя ўсіх духоўных, інтэлектуальных і фізічных сілаў, каб завітаць у таямнічае, незразумела-трывожнае падводнае царства цьмяных слоў, неакрэсленых вобразаў і ледзь чутнай таямнічай музыкі і дакрануцца да загадкавага інша-быцця, а затым выплыць на паверхню са сваім каштоўным уловам. І хочацца спадзявацца, што ўдумлівы, спагадлівы чытач таксама здолее знайсці сярод прапанаваных мной твораў тыя, якія пададуцца яму цікавымі, прывабнымі і будуць (у ягоным разуменні) нагадваць невялічкія паэтычныя жамчужынкі.