Паэтычны заранак

Вершы Алеся Вярцейкi

******

На мяжы самоты й адчаю,
На памежжы шэрасці ў душы
На кавалкі сэрца разрываю
Ў гэтай летне-чэрвеньскай цішы.

Кроў кіпіць ў жылах вулканічна,
Кроў імкнецца выцякчы на дол,
На прастор пульсуе дынамічна –
Пульс ў агоніі ляціць пад столь

*****

Мы –дзеці ў бясконцым свеце,
Ляцім за трызнай наўздагон,
Усё паставіўшы на кон,
Шукаем шчасця на планеце.

Мы – птушкі: вышыня нябёс
Ўздымае ціск, спыняе дых,
Наш дзіўна-незвычайны лёс
Імкне пераадолець іх.

Мы – птушкі !
Мы – дзеці неба !

******

Напрадвесні ўздымалася сонца,
Разліваліся промні святла:
Свет імкнуўся ў кожным аконцы
Хаця б крышку пакінуць цяпла.
Адазвалася жвава прырода,
Абуджаўся ад сну чалавек,
Пасля лютаўскай сцюжы ахвотна:
Так вядзецца на свеце спрадвек

Трыялет

Не цурайся мовы роднай,
Без яе ты проста раб.
Маеш мову – маеш скарб,
Не цурайся мовы роднай!
Колькі гукаў, колькі фарб,
Срэбра творчасці народнай!
Не цурайся ж мовы роднай!
Маеш мову – маеш скарб.

******

Жыццё адзінае імгненне –
Не забывайся,Чалавек,
Ажыцяўляйся ў памкненнях
І годна пражыві свой век.
Ты знічка ў бясконцым свеце:
З’явіўся – і пара згасаць,
Дык можа будзеш жыць нарэшце?
Навошта сілы марнаваць ?