Дзьмухавец

Ольга Шилак, славянская филология

Kennst du das Land
Wilh. Meist.*

Па журавіны, па журавіны,
Па ягады, па журавіны…

Хто чуў пра край, дзе неба ззяе
Невыказальнаю красой,
Дзе мора цёплаю расой
Вакол развалін ціха грае;
Дзе вечны лаўр і кіпарыс
На волі горда разрасліся;
Дзе пеў Тарквата ганарлівы;
Дзе і цяпер у мгле начной
Адрыятычнай хваляй
Паўтораны яго актавы;
Дзе Рафаэль жывапісаў;
Дзе ў нашы дні разец Кановы
І мармур паслухмяны ажыўляў,
І Байран, мучанік суровы,
Пакутаваў, кахаў і праклінаў?

__ __ __ __ __ __ __ __ __

Чароўны край, чароўны край,
Краіна ўзвышаных натхненняў
Людміла твой бачыць мудры рай,
Прароцкі засень твой.

На беразе багатых вод
Парою карнавальных оргій
Вакол яе кіпіць народ;
Яе вітаюць захапленні.
Людміла поўначы красой,
Усё разам — томнай і жывой,
Сыноў Аўзоніі чаруе
І паняволі заклікае
Пярэсты хвалі за сабой.

На рай паўдзённае прыроды,
На бляск нябёсаў, ясны воды,
На цуд маўклівае мастацтваў
У сораме пачуццяў ясных
Людміла светлы позірк узводзіць,
І дзіва, цешыцца душой,
Нічога прад сабой
Сябе прывабней не знаходзіць.
Стаіць мо з важнасцю вачэй
Прад фларэнційскаю Кіпрыдай,
Іх дзве і мармур перад ей
Пакутуе, здаецца, крыўда.
Узнёслай мары поўная,
У маўчанні мо глядзіць яна
На вобраз мілы Фарнарыны,
Або мадонны маладой,
Яна маўкліваю красой
Чароўней за карціну…

Скажыце мне: які спявак,
Палаючы замілаваннем,
Чый пэндзаль, полымны цясак
Нашчадкам дасць зачараваным
Яе нябесныя абрысы?
Дзе ты, разьбяр наш безыменны
Багіні вечнае красы?
І ты, Харытаю вянчаны,
І ты натхнёны Рафаэль?
Забудь габрэйку маладую,
Калыску Бога-немаўля,
Спасцігні гожасць незямную,
Спасцігні радасць у нябёсах,
Пазбаў Марыю нам другую,
З другім дзіцяткам на руках.

__ __ __ __ __ __ __ __ __

* Ці ведаеш той край...
"Вільгельм Мейстер". (нем.)
1828

Kennst du das Land
Wilh. Meist.*

По клюкву, по клюкву,
По ягоду, по клюкву...

Кто знает край, где небо блещет
Неизъяснимой синевой,
Где море теплою волной
Вокруг развалин тихо плещет;
Где вечный лавр и кипарис
На воле гордо разраслись;
Где пел Торквато величавый;
Где и теперь во мгле ночной
Адриатической волной
Повторены его октавы;
Где Рафаэль живописал;
Где в наши дни резец Кановы
Послушный мрамор оживлял,
И Байрон, мученик суровый,
Страдал, любил и проклинал?

__ __ __ __ __ __ __ __ __

Волшебный край, волшебный край,
Страна высоких вдохновений,
Людмила зрит твой древний рай,
Твои пророческие сени.

На берегу роскошных вод
Порою карнавальных оргий
Кругом ее кипит народ;
Ее приветствуют восторги.
Людмила северной красой,
Всё вместе - томной и живой,
Сынов Авзонии пленяет
И поневоле увлекает
Их пестры волны за собой.

На рай полуденной природы,
На блеск небес, на ясны воды,
На чудеса немых искусств
В стесненьи вдохновенных чувств
Людмила светлый взор возводит,
Дивясь и радуясь душой,
И ничего перед собой
Себя прекрасней не находит.
Стоит ли с важностью очей
Пред флорентинскою Кипридой,
Их две... и мрамор перед ней
Страдает, кажется, обидой.
Мечты возвышенной полна,
В молчаньи смотрит ли она
На образ нежный Форнарины,
Или Мадонны молодой,
Она задумчивой красой
Очаровательней картины...

Скажите мне: какой певец,
Горя восторгом умиленным,
Чья кисть, чей пламенный резец
Предаст потомкам изумленным
Ее небесные черты?
Где ты, ваятель безымянный
Богини вечной красоты?
И ты, Харитою венчанный,
Ты, вдохновенный Рафаэль?
Забудь еврейку молодую,
Младенца-бога колыбель,
Постигни прелесть неземную,
Постигни радость в небесах,
Лиши Марию нам другую,
С другим младенцем на руках.

__ __ __ __ __ __ __ __ __

* Ты знаешь ли тот край...
"Вильгельм Мейстер". (нем.)
1828

Папярэдні пераклад || Наступны пераклад

1. Казка пра пернікавую хатку
2. Пераклады вершаў А. С. Пушкіна.
      Да 1-га Штогадовага Пушкінскага конкурса (2011 год)