Арт-галерэя Дзьмухаўца

Міхась Кенька. Біяграфія ў святле фальклору

У народнай прыпавесці дзяцей або прыносіць бусел, або іх знаходзяць сярод капусных качаноў. Паводле звестак з фальклору Віцебшчыны 8 лютага 1947 года мяне знайшлі ў квашанай капусце ў адной з хат вёскі Верацеі, якая цяпер уваходзіць у Пастаўскі раён Віцебскай вобласці. Зразумела, чаму: буслы ў гэты час былі ў выраі, а капусныя качаны нашынкаваныя. Але дзіця ў капусце доўга не ляжала, таму характар набыло не кіслы, а наадварот, вясёлы.

У дзяцінстве ўдосталь наталіўся фальклорам, быў ім вельмі ўражаны, перажываў за яго персанажаў. Наслухаўся паданняў, казак, народных песень, плакаў па няшчаснай Галі, з якой так жорстка абышліся казакі, па дзеве, якая абрынулася ў Дон разам з карэтай. Зразумела, што такая ўражлівая натура не магла не захапіцца мастацкім словам, літаратурай, а потым філалогіяй. Школа, ВНУ, аспірантура, праца ў Інстытуце літаратуры Акадэмііі навук БССР, выдавецтве “Юнацтва”, а з 1989 года – на філфаку БДУ, усё гэта звязана з кнігай, літаратурай, навукай. Пад дабратворным уплывам нашых дужа абаяльных кафедральных фалькларыстак вось ужо каля дзесяці год пішу пра фальклор, удзельнічаю ў фальклорных канферэнцыях. На жаль для “Дзьмухаўца” нічога не падрыхтаваў, але не думаю, што ўжо выпісаўся, спадзяюся знайсці новую тэму для наступнага выпуску.

З фальклорных жанраў найбольш упадабаў анекдоты, але не збіраў іх, не запісваў, трымаю ў галаве, люблю расказваць, аздабляць імі лекцыі. Яшчэ люблю слухаць песні; хаця і валодаю нібыта прыемным барытонам, але спяваю толькі ў хоры. Захапленняў многа, сярод іх кнігазбіральніцтва, маркі, паштоўкі, значкі, але самае ўстойлівае, яшчэ са школьных гадоў, хобі – светапіс, фатаграфія. Да мастацкага ўзроўню ў сваіх фотаздымках не дацягнуў, выставак не наладжваю, але часам мае партрэтныя і пейзажныя здымкі там-сям друкуюцца.

Ад прадзедаў

Помнікі

Сваёй радзімай ганарымся

Традыцыі і сучаснасць